Neuroróżnorodność

Określenie neuroróżnorodność zawiera w sobie ideę, że każdy układ nerwowy działa nieco inaczej, ma nieco inne cechy biologiczne, inną reaktywność, inny poziom integracji sensorycznej i wrażliwości, a także może się mierzyć z innymi trudnościami rozwojowymi czy zaburzeniami. Tym samym, ludzie doświadczają otaczającego ich świata i wchodzą w interakcje z nim na wiele różnych sposobów. Nie ma jednego właściwego sposobu myślenia, uczenia się i zachowania. Zamiast tego istnieje szeroka gama sposobów, w jakie ludzie postrzegają świat i na niego reagują. Każdy ma zarówno talenty, jak i rzeczy, z którymi się zmaga. Jednak w przypadku niektórych osób różnica między mocnymi stronami a wyzwaniami jest bardziej wyraźna, co może przynosić korzyści, ale również powodować trudności w funkcjonowaniu. Choć termin neuroróżnorodność odnosi się do różnorodności wszystkich ludzi, to w kontekście klinicznym jest najczęściej używany w odniesieniu do właśnie takich osób, w kontekście zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD), ADHD, dyspraksji, trudności w uczeniu się.

Istotą tej perspektywy jest koncentracja  na korzyściach płynących z różnorodności. Neuroróżnorodność może stanowić zasób, gdy jednostka znajduje się w odpowiednim środowisku i wykorzystuje swoje mocne strony, zamiast nieustannie próbować pokonywać wyzwania. Na przykład kreatywność osób z ADHD lub nadmierna koncentracja i nowatorskie rozwiązania kojarzone z autyzmem stanowią często pożądane cechy.

W terapii kładzie się nacisk na rozwijanie rozumienia przez jednostkę swoich trudności, mocnych i słabych stron. Wspiera się rozwój zasobów i tworzy strategie radzenia sobie z ograniczeniami.