Neuroróżnorodność

Neuroróżnorodność to sposób rozumienia różnic indywidualnych, w którym uważa się za naturalne, że każdy mózg działa nieco inaczej. Każdy układ nerwowy ma nieco inne cechy biologiczne, inną reaktywność i wrażliwość. Tym samym, ludzie doświadczają otaczającego ich świata i wchodzą w interakcje z nim na wiele różnych sposobów. Nie ma jednego właściwego sposobu myślenia, uczenia się i zachowania. Zamiast tego istnieje szeroka gama sposobów, w jakie ludzie postrzegają świat i na niego reagują.

Termin neuroróżnorodność odnosi się do różnorodności wszystkich ludzi, ale w kontekście klinicznym jest najczęściej używany w odniesieniu do osób, których funkcjonowanie jest w niektórych obszarach wyraźnie odmienne np. pacjentów z cechami spektrum autyzmu (ASD), ADHD, dyspraksją, czy Zepołem Tourette’a. Do tej grupy zaliczyć można też pacjentów chorych neurologicznie, po zabiegach neurochirurgicznych czy urazach głowy. Ich mózgi także mają nietypowe możliwości i swoiste ograniczenia.

Istotą idei neuroróżnorodności jest koncentracja na zasobach. W terapii pacjenci są zachęcani do szukania swoich mocnych stron i dążenia do celów mimo ograniczeń, zamiast nieustannego podejmowania prób naprawy deficytów. W terapii kładzie się nacisk na rozwijanie rozumienia przez pacjenta swoich trudności, mocnych i słabych stron. Wspiera się rozwój zasobów i tworzy strategie radzenia sobie z ograniczeniami.